14 comments

Πωσ με επεισαν να μαθω κλαρινετο

Λίγο ο Woody που ήρθε στην Αθήνα και δεν πρόκανα να τον δω, λίγο οι μαράκες του Παναγιώτη, λίγο τα όνειρα της Εβίτας για δημιουργία συγκροτήματος και λίγο ως πολύ θα έλεγα οι πιέσεις που δέχτηκα από έναν μελλοντικό πιανίστα με έκαναν να το ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα «κλαρινέτο».
Μέχρι σήμερα άκουγα κλαρινέτο και ο νους μου πήγαινε απευθείας σε μια εικόνα: Γιώργος Μάγγας με τα fancy κοστουμάκια του να παίζει την Ιτιά. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα. Και προς θεού δεν έχω κάτι ούτε με τα δημοτικά τραγούδια ούτε με τον άνθρωπο, είναι φαινόμενο σ’αυτο που κάνει, απλά αυτό του είδους μουσικής δεν ταιριάζει και πολύ στο physic μου. Αν και είμαι σίγουρη ότι αν δήλωνα στον πατέρα μου ότι θα μάθω κλαρίνοwhat? θα πέταγε την σκούφια του.

Η παρεξήγηση: Κλαρίνο και Κλαρινέτο είναι το ίδιο πράγμα. Κατασκευαστικά δηλ. Δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Η μόνη τους διαφορά έγκειται στον ήχο. Οι πρώτοι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες επηρεασμένοι από το ιδιαίτερο παίξιμο του ζουρνά πέρασαν την τέχνη τους και στο νεότερο κλαρίνο διαφοροποιώντας το μ’αυτον τον τρόπο από το ορχηστρικό κλαρινέτο.


Λίγες ώρίτσες λοιπόν στο γιου-τιουμπ και στο γουίκι σε ξεστραβώνουν και σε μαθαίνουν πράγματα για το παρεξηγημένο κλαρινέτο (τουλάχιστον σε μένα).
Από το διάσημο κονσέρτο του Mozart για κλαρινέτο μέχρι τον Benny Goodman και τον Artie Shaw, το κλαρινέτο έχει αφήσει ιστορία στον κόσμο της κλασικής και jazz μουσικής.

Ε λοιπόν το να αρχίσω μαθήματα κλαρινέτου θα είναι ένα από τα new years resolution μου!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...