LIFE

Η κιτρινη σταση

Άργησα πάλι να σηκωθώ σήμερα. Δεν έχω χρόνο ούτε να δω τι θα φορέσω, ούτε να φάω. Το τζιν που είναι πεταμένο στη καρέκλα, νερό και έξω απ’ τη πόρτα. Και καθώς διασχίζω το δρόμο βλέπω κάτι που δεν υπήρχε χθες, ούτε πριν μια βδομάδα, ούτε πριν ένα χρόνο. Κάτι που σπάει το γκρίζο της κίνησης. Η στάση ήταν βαμμένη κίτρινη. Το κάθισμα, το σκέπαστρο, ο στύλος, ο κάδος, ακόμα και το πεζοδρόμιο…κίτρινα, όλα κίτρινα και ζωντανά! Σα να πέρασε από πάνω της ένα κίτρινο σύννεφο και έβρεξε κίτρινη βροχή κι ύστερα έφυγε.

Ο κυριούλης που ήρθε λίγο αργότερα απόρησε. Έκανε εκείνη την κλασική γκριμάτσα που σουφρώνουν τα χείλη και το πιγούνι τους και κοιτούν προς τα πάνω. Αλλά δεν έβγαλε άχνα. Μόνο ένα ταπ-ταπ έκανε με το παπούτσι του στο κίτρινο πεζοδρόμιο. Τι να σκέφτηκε άραγε από μέσα του. “Ποιοι αλιτήριοι το’ καναν πάλι αυτό”, “Κοίτα να δεις που καταντήσαμε”.

Δεν ξέρω ποιος το έκανε και γιατί, εμένα όμως μου αρέσει η κίτρινη στάση. Με κάνει και χαμογελάω κάθε μέρα που τη βλέπω. Αύριο που θα ξαναπεράσω από εκεί ποιος ξέρει τι χρώμα θα τη βρω. Μπορεί να περάσει κανένα πορτοκαλί σύννεφο αυτή τη φορά.