* Αυτή η τεχνική ονομάζεται cinemagraph και είναι κάποιοι εκεί έξω που την εφαρμόζουν εξαιρετικά!
Έχουν περάσει 2 εβδομάδες περίπου κι έχω εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία κοιτάζοντας ξανά και ξανά τις φωτογραφίες από τις διακοπές.
Η Σίφνος σε κάνει να την ερωτευτείς, σε παρασέρνει στους ρυθμούς της σα το γλυκό αεράκι που φυσούσε κάθε βράδυ, σε κάνει να δίνεις υποσχέσεις ότι θα την επισκεφθείς ξανά και ξανά…
Αλήθεια, θα μπορούσα να ζήσω εκεί, σ’ ένα από τα μικρά σπιτάκια του Αρτεμώνα με τις φανταστικές αυλές. Και τις Κυριακές να τρώμε ρεβυθάδα δίπλα στις τριανταφυλλιές… (έκανα ομοιοκαταληξία :P)
Γύρισες από τις διακοπές και τα’ χεις βάψει μαύρα; Αρνήσε να βάλεις παντελόνι και κλειστό παπούτσι; Πρώτον δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο, είναι κόλαση εκεί έξω και δεύτερον κακώς μελαγχολείς γιατί έχει τόσα ωραία πράγματα η Αθήνα να κάνεις τα βράδια σου:
Φεστιβάλ Αθηνών στο αγαπημένο Ηρώδειο με θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Ολόκληρη Montserrat Caballé έρχεται στις 17 του μήνα, να μην πας να την δεις;
Ark Festival 10 και 11 Σεπτέμβρη στο Γκάζι με Κηλαηδόνη, Πορτοκάλογλου, Maraveyas, Φαφούτη, Burger Project…. οοου χαμός!
Αλλά και εκτός του Ark, πάλι στην Τεχνόπολις έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις τους Χαϊνηδες με Ψαραντώνη 30 Αυγούστου, τη Νατάσα Μποφίλιου 5 Σεπτεμβρίου και άλλους πολλούς (μπες εδώ να δεις).
Συναυλία στο Σούνιο 31 Αυγούστου και μάλιστα δωρεάν για σένα που γκρινιάζεις ότι δεν έχεις φράγκο. Με Γιώργο Ανδρέου, Τάνια Τσανακλίδου και Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Ναό του Ποσειδώνα στις 9:00. Θα έχει και πανσέληνο κι ωραίες μελωδίες…ροματζάδα.
Θερινά σινεμαδάκια μέχρι ν’ ανοίξουν οι ουρανοί, με ταινίες που δεν πρόλαβες να δεις το χειμώνα όπως το Μεσοτοιχίες (φανταστική, εγώ έπαθα ταύτιση) αλλά και παλιές κλασικές επανεκδόσεις.
Μπουμ! Πάρε επιλογές να έχεις.
Αν το διαβάζεις αυτό το post σε κάποιο νησί ξαπλωμένος στη ξαπλώστρα με το φρέντο στο χέρι, ένα έχω να σου πω…αυτό! εεερμ…πλάκα κάνω 😛
Χθές το βράδυ είδα τους Όρνιθες του Αριστοφάνη από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Διάβασε τι ωραία που την περιγράφει την παράσταση ο Τάκης!
Τη Σίφνο την ερωτεύεσαι για την ανεπιτήδευτη ομορφιά της, κρυμμένη σε μικρές λεπτομέρειες. Από ένα ζωγραφιστό βαρκάκι πάνω σε μια πετζούλα* μέχρι το καθάριο λευκό του ασβέστη σε σπίτια, στενά κι εκκλησάκια, σε contrast με το καταγάλανο της θάλασσας και τ’ ουρανού. Tη μυρωδιά του θυμαριού κατεβαίνοντας να πας στους 7 Μάρτυρες, τις ατέλειωτες εκτάσεις από ξερολιθιές, τη γεύση της αλμύρας στο στόμα, από τη μυζήθρα, την κάπαρη και τα φρέσκα θαλασσινά, τα τσικάλια του Ατσόνιου στο Βαθύ (ας είναι καλά η Τζούλη -αυτή κι αν ήταν καλλιτέχνης κεραμίστρια- που μας έστειλε σ’ εκείνον).
*Κάποιο βράδυ σ’ ένα καφενείο του Αρτεμώνα, ο κ. Νεόφυτος -κάτοικος του νησιού- πάνω στην κουβέντα μας τόνισε ότι το πεζούλι αυτοί το λένε πετζούλα, με βαρύ τζου! Μου είπε επίσης να φάω μελόπιτα, τοπικό γλύκισμα, πράγμα που έπραξα…και πολύ καλά έκανα!
Συνεχίζεται…
Γράφοντάς το με αριθμούς μου φαίνεται ακόμα πιο μεγάλο σε πλήθος. Το γράφω μπας και το πιστέψω, αλλά και πάλι …
Εγώ λέω να σταματήσω να μετράω, εσύ μάλλον δεν το’ κανες ποτέ.
Και ευτυχώς μετά απ΄ όλα αυτά που περνούν και φεύγουν, μένουν οι αγκαλιές στα θερινά, οι τεράστιες μακαρονάδες, τα αλμυρά φιλιά στη θάλασσα, το Simca να παίζει Urgent στο τέρμα, εσύ να μου λες να μην περπατάω ξυπόλυτη…
*και τώρα που γράφω ξυπόλυτη είμαι
Καμιά φορά ένα πεντάχρονο μπορεί να σου βάλει τα γυαλιά.
Είμαι που λες με τα ανίψια Σάββατο βράδυ και είναι η ώρα του ύπνου τους. Ο πιο μικρός, ο Αναστάσης αρχίζει να μου λέει κάτι «λι-λι-ντι-ντι», δεν καταλαβαίνω.
«Θέλει να του πεις το ντίλι-ντίλι το καντήλι για να κοιμηθεί» φωνάζει από μέσα ο μεγαλύτερος, ο Μιχαήλ.
Το ντίλι -ντίλι; λέω από μέσα μου, μα δεν το θυμάμαι. Και εκεί γίνεται ρόμπα η θεία.
«Α, θα σου το μάθω εγώ» φωνάζει με μια φυσικότητα πάλι ο Μιχαήλ.
Και για να μη το ξεχάσω ποτέ ξανά τον ηχογράφησα στο κινητό…ο Αναστάσης παραδίπλα έλαμπε από ευτυχία.
Και κοίτα να δεις τώρα. Μετά θυμήθηκα ότι και στην Ιταλία έχουν ένα αντίστοιχο παιδικό τραγουδάκι με το ντίλι-ντίλι, το Alla fiera dell’est. Το είχα σ’ ένα cd του Angelo Branduardi που μου είχε γράψει μια φίλη μου Ιταλίδα, ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι από εκείνο άλμπουμ. Άκου…
Αυτό είναι το πρώτο μου tutorial σε τούτο το blog. Θα ακολουθήσουν κι άλλα στο μέλλον. Και αυτό είναι απειλή! 😛
Ήθελα πολύ καιρό να μάθω πως φτιάχνονται αυτά τα βραχιολάκια με τους κόμπους, αλλά δεν ήξερα καν πως τα λένε άσε που μου φάνταζαν τραγικά περίπλοκα. Ε λοιπόν τα λένε macrame και είναι πανευκολούρα να φτιάξεις! Ας είναι καλά το honestlywtf.
Τι θα χρειαστείς:
1. Κορδόνι για macrame σε ότι χρώμα σου αρέσει. Θα κόψεις 5 κομμάτια: 2 x 50 cm, 2 x 75 cm και 1 x 25 cm
2. Ένα διακοσμητικό που να μπορείς να το πιάσεις κι από τις 2 πλευρές του (εγώ χρησιμοποίησα ασημένιους κρίκους)
3. Ψαλίδι
4. Βελόνα για χοντρή κλωστή
5. Παραμάνα
Αυτό ήταν…Φαντασία να χεις και μπορείς να φτιάξεις φαντάστικά πραγματάκια. Enjoy!
Άργησα πάλι να σηκωθώ σήμερα. Δεν έχω χρόνο ούτε να δω τι θα φορέσω, ούτε να φάω. Το τζιν που είναι πεταμένο στη καρέκλα, νερό και έξω απ’ τη πόρτα. Και καθώς διασχίζω το δρόμο βλέπω κάτι που δεν υπήρχε χθες, ούτε πριν μια βδομάδα, ούτε πριν ένα χρόνο. Κάτι που σπάει το γκρίζο της κίνησης. Η στάση ήταν βαμμένη κίτρινη. Το κάθισμα, το σκέπαστρο, ο στύλος, ο κάδος, ακόμα και το πεζοδρόμιο…κίτρινα, όλα κίτρινα και ζωντανά! Σα να πέρασε από πάνω της ένα κίτρινο σύννεφο και έβρεξε κίτρινη βροχή κι ύστερα έφυγε.
Ο κυριούλης που ήρθε λίγο αργότερα απόρησε. Έκανε εκείνη την κλασική γκριμάτσα που σουφρώνουν τα χείλη και το πιγούνι τους και κοιτούν προς τα πάνω. Αλλά δεν έβγαλε άχνα. Μόνο ένα ταπ-ταπ έκανε με το παπούτσι του στο κίτρινο πεζοδρόμιο. Τι να σκέφτηκε άραγε από μέσα του. “Ποιοι αλιτήριοι το’ καναν πάλι αυτό”, “Κοίτα να δεις που καταντήσαμε”.
Δεν ξέρω ποιος το έκανε και γιατί, εμένα όμως μου αρέσει η κίτρινη στάση. Με κάνει και χαμογελάω κάθε μέρα που τη βλέπω. Αύριο που θα ξαναπεράσω από εκεί ποιος ξέρει τι χρώμα θα τη βρω. Μπορεί να περάσει κανένα πορτοκαλί σύννεφο αυτή τη φορά.
Είμαι η Πόπη Παπαναστασίου (aka popitsi) & εργάζομαι ως graphic designer στην εταιρεία nevma. Μου αρέσουν οι Beatles, το cheesecake, οι πλαϊνές τσέπες στις φούστες & να φεύγω τελευταία απο το σινεμά!
Όλες οι φωτογραφίες και τα σχέδια ανήκουν σε εμένα, εκτός από εκείνες/α που αναφέρεται η πηγή που τα άντλησα. Σε περίπτωση αναδημοσίευσης θα το εκτιμούσα να με αναφέρετε ως πηγή και να δίνετε ένα link προς αυτό το blog!
